Zien & gezien worden
Vandaag is het gezicht van de zee aan het Katwijkse strand kalm te noemen. De zon laat zich zien, terwijl de wind zich op de achtergrond beweegt. Het is nog vroeg op het strand. Voorbijgangers slenteren in gedachten verzonken langs de rand van de zee. Zelfs de meeuwen lijken rustig te genieten van de stilte.
Langzamerhand beginnen zich allerlei taferelen te ontwikkelen. Een film van Bert Haanstra zou in deze omgeving een prachtig decor ervaren. Een jong meisje wat richting de zee loopt, vergezeld van een fel roze zwemband welke ze met beide armen omvat. Ineens veranderd haar richting om alsnog op gepaste afstand een groepje kinderen te aanschouwen. Enkele ogenblikken later ligt de roze zwemband totaal aan zijn lot overgelaten te wachten op een nieuwe vervoerder.
“Zien & gezien worden”.
De jonge kinderen op het strand doen hun ding. Impulsief en onbevangen. De tieners daarentegen hebben een drukke tijd op het strand – checken of alles blijft zitten zoals bedoeld. Twijfel of ze nu toch wel de juiste bikini aanhebben. Vastbesloten om niet het water in te gaan wat alle zorgvuldig gedrapeerde haren teniet zou kunnen doen. De jongens hoeven alleen maar stoer achter de bal aan te lopen. De gel in hun haar zorgt dat niets hun kapsel kan verstoren. Zij kunnen daardoor wel genieten van de verkoeling door het zeewater.
Opa’s met kleinkinderen. Vriendinnen die het leven als moeder bespreken. Bij de enigszins volwassen man blijkt dat de houding van belang is. Jas over één schouder, andere arm ruim zwaaiend waardoor de wind zowat aangewakkerd zou worden. Onverschillig kijken, wat zelfs achter een zonnebril zichtbaar blijft.
Volwassen mannen die zich weer jonge jongens voelen, terwijl hun jongens zich een beetje man voelen door het samen bouwen van een zandkasteel.
Zien & worden gezien?
Een frappant detail wat mij nog niet eerder was opgevallen is dat ook op het strand de mobiel een duidelijke plek heeft verworven. Waarschijnlijk Facebook of Instagram vraagt de aandacht van de bezoeker. Om mijn titel van deze blog dan nog kloppend te houden wordt lastig … Zien & gezien worden, en zorgen dat je wordt gezien of zo iets ….
Langzaam veranderd de rust. Vliegtuigen laten zich horen. Een zomers geluid, minder verstoven door de wind, wel lagere brom als echo. Uitbundige kinderen op de achtergrond, te horen aan hun gelach. Inmiddels heeft de roze zwemband vier nieuwe vriendinnen gevonden. Waarschijnlijk duurt dit net zo lang tot dat de eerste eigenaresse ook deze ontdekking doet.
Een onverwachte bezoeker welke niet de natuurlijke neiging geeft om het persoonlijke territorium te respecteren, heeft zijn meeuwenogen gefocust op mijn rode koffiebeker. Het sein voor mij dat de pauze voorbij is en terug te gaan naar het atelier.
Gewapend met schetsen, indrukken, trefwoorden & sfeer verlaat ik het strand. Een unieke plek alwaar ik dagelijks gevuld wordt vol inspiratie. Volop ideeën om wat mij fascineert vast te leggen op het doek, zodat zien & gezien worden samenkomt in een gecomponeerd snapshot.
Ps. detail van het schilderij “Zien & gezien worden” heb ik gemaakt in 2002. Portretten schilderen is een grote liefde van mij. Bij het schilderen van grote koppen vraag ik me vaak af wie nu wie ziet. Een kop kan soms zo indrukwekkend zijn dat ik het gevoel soms krijg alsof ik wordt bekeken. Door het schrijven van deze tekst, kwam de associatie van dit schilderij naar boven.
Om te zien welk schilderij is ontstaan aan de hand van deze maandagmorgen verwijs ik je graag naar de link portretten op mijn website.
